झण्डै ४० प्रतिशत युवाहरुको जनसंख्या भएको देशमा पनि किन आज विषेशगरि राजनीति दलका युवाहरु नयाँ सोच र विचारको कुरा नगरेर पुरानै नेताहरुको स्वार्थको भ¥याङ बनिरहेका छन् ? आन्दोलनका अग्र मोर्चामा रहेर व्यवस्था ढाल्न तथा राजा फाल्न सक्ने युवाहरु किन आफ्नै पार्टी भित्रका नेताहरुमाथि सामान्य प्रश्न समेत गर्न सक्दैनन् ? परिवर्तनको संवाहक भन्ने ती यवाहरुलाई नेताहरुको भजन मात्र गाउने पर्ने वाध्यता के छ ? आफ्नो आत्मविश्वास वा कर्मले भन्दा पनि नेताको आशिर्वादबाट मात्र अघि बढ्न सकिन्छ भन्ने गलत प्रबृत्ति युवाहरुमा बढ्दै गएको हो ? नयाँ तथा युवा नेतृत्वका लागि उनीहरुका पार्टी कति लोकतान्त्रिक छन् ? अबको राजनीतिमा युवाको स्पेस र हस्तक्षेप कस्तो हुनुपर्छ? आज मैले युवाविद्यार्थी फाँटमा काम गर्ने तीन जना युवाविद्यार्थी नेताहरुलाई निम्त्याएको छु । आजको संवादमा मसँग हुनुुुुहुन्छ, नेकपा दाहाल नेपाल समूह निकट अनेरास्ववियूका नेता तथा पूर्व उपाध्यक्ष सुरेन्द्र बस्नेत, नेकपा ओली समूह निकट अनेरास्ववियूका नेता तथा पूर्व उपाध्यक्ष सुनिता बराल र नेपाली काग्रेसको विद्यार्थी संगठन नेविसंघका महामन्त्री युवराज पाण्डे